ἀκούω (430)

) lexema verbal que denota acto o actividad (= Hecho); connota sujeto y hecho sonoro.

Definición: “Percibir un sonido, articulado o no”: oír.

La definición dada corresponde a la primera de las acepciones de ἀκούω, cuando denota la mera percepción directa de un sonido (semema I). Cuando la percepción es también directa y se recibe con ella una información no buscada (factor contextual) se tiene la segunda acepción (semema II). Cuando la percepción es directa y es seguida con atención voluntaria (factor contextual), surge la tercera (semema III). Cuando la percepción es directa y provoca respuesta o reacción apropiada a lo que se oye (factor contextual), aparece la cuarta acepción (semema IV). Cuando la percepción es indirecta, es decir, cuando la información sobre personas, palabras o hechos se adquiere a través de alguien (factor contextual), se tiene la última acepción (semema V).

SEMEMA I. Mera percepción directa.

1) Sin objeto.
Mt 11,5: κωφοὶ ἀκούουσιν sordos oyen; cf Mc 7,37; Lc 7,22b. 
Mt 11,15a: ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν... quien tenga oídos para oír...; cf 13,9.43; Mc 4,9.23; Lc 8,8; 14,35. 
Mt 13,13ab: ἀκούοντες οὐκ ἀκούουσιν οὐδὲ συνίουσιν oyendo no oyen ni entienden / por mucho que oyen no entienden; cf 13,14.15b; Mc 4,12; 8,18; Hch 28,26.27b; Rom 11,8; 15,21. 
Mt 13,15a: τοῖς ὠσὶν βαρέως ἤκουσαν con los oídos difícilmente oyeron / fueron duros de oído; cf Hch 28,27a. 
Mt 13,16: ὑμῶν δὲ μακάριοι οἱ ὀφθαλμοὶ ὅτι βλέπουσιν καὶ τὰ ὦτα ὑμῶν ὅτι ἀκούουσιν de vosotros, dichosos los ojos porque ven y los oídos porque oyen / dichosos vuestros ojos porque ven, etc. 
Ap 9,20: οὔτε βλέπειν δύνανται οὔτε ἀκούειν οὔτε περιπατεῖν [los ídolos] ni ver pueden ni oír ni andar.
2) Con objeto.
Mt 2,18: φωνὴ ἐν Ῥαμὰ ἠκούσθη una voz / un grito se oyó en Ramá; cf 12,19. 
Jn 3,8: τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις oyes su ruido (del viento).
SEMEMA II. Cuando la percepción es directa y se recibe con ella información no buscada, denota la audición (= Hecho); connota sujeto, contenido de una locución y sujeto hablante.

Definición: “Recibir directamente de alguien información no buscada”: oír.

1. Con genitivo de persona, ordinariamente en tema de aoristo: oír [de boca] de alguien.
Mt 2,9: οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ βασιλέως... ellos, tras oír al rey / con este encargo del rey... 
Mc 12,28: ἀκούσας αὐτῶν συζητούντων... habiendo oído que discutían / su discusión... ; cf 14,58. 
Lc 18,36: ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου... al oír a gente que pasaba... 
Jn 1,37: ἤκουσαν οἱ δύο μαθηταὶ αὐτοῦ λαλοῦντος los dos discípulos oyeron lo que él decía; cf 7,32. 
Hch 1,4: περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου aguardar [a que se cumpla] la Promesa del Padre, la que oísteis de mí / de la que os hablé. 
Hch 2,6: ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν cada uno los oía hablar en su propio idioma; cf 2,8.11; 6,11.14; 10,46. 
Hch 8,30: ἤκουσεν αὐτοῦ ἀναγινώσκοντος Ἠσαίαν [Felipe] oyó que leía [al profeta] Isaías; cf 25,22.
– En algunos casos, el genitivo no es de persona.
Mc 14,64: ἠκούσατε τῆς βλασφημίας habéis oído la blasfemia; cf en apartado b) Mt 26,65. 
Lc 15,25: ἤκουσεν συμφωνίας καὶ χορῶν oyó música y danzas (acompañadas de cantos). Jn 5,25a: ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσουσιν τῆς φωνῆς τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ [se acerca la hora] en que los muertos van a oír la voz del Hijo de Dios; cf 5,25b.28; Hch 11,7; 22,7; Heb 3,7.15; 4,7; Ap 3,20; 11,12; 14,13; 16,1; 21,3. 
Jn 7,40: ἐκ τοῦ ὄχλου οὖν ἀκούσαντες τῶν λόγων τούτων... algunos de la multitud, al oír estas palabras...
2. Con objeto no personal en acusativo, o verbo en voz pasiva.
Mt 10,27: ὃ εἰς τὸ οὖς ἀκούετε, κηρύξατε lo que escucháis al oído, pregonadlo; cf 11,4. 
Mt 21,16: ἀκούεις τί οὗτοι λέγουσιν; ¿oyes / te das cuenta de lo que dicen ésos?; cf 27,13. 
Mt 26,65: ἴδε νῦν ἠκούσατε τὴν βλασφημίαν [ya] veis, acabáis de oír la blasfemia. 
Mc 4,16: ὅταν ἀκούσωσιν τὸν λόγον... λαμβάνουσιν en cuanto oyen el mensaje... [lo] aceptan; cf 4,15.18.20. 
Lc 2,20: ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν por todo lo que habían oído (atracción de relativo); cf Lc 7,22a; 8,10. 
Lc 12,3: ὅσα ἐν τῇ σκοτίᾳ εἴπατε ἐν τῷ φωτὶ ἀκουσθήσεται lo que dijisteis en la oscuridad / de noche se oirá en la luz / en pleno día. 
Jn 9,40: ἤκουσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων ταῦτα οἱ μετ᾿ αὐτοῦ ὄντες oyeronesto algunos de los fariseos, los que estaban con él / los fariseos que estaban con él. 
Hch 9,4: ἤκουσεν φωνὴν λέγουσαν αὐτῷ oyó una voz que le decía; cf 9,7; 22,9; 26,14; 2Pe 1,18; Ap 1,10; 4,1; 5,11; 9,13; 10,4.8; 12,10; 14,2ab; 18,4; 19,1.6. 
Hch 17,32a: ἀκούσαντες δὲ ἀνάστασιν νεκρῶν... al oír "resurrección de muertos"... 
1Cor 2,9: ἃ... οὖς οὐκ ἤκουσεν lo que... oreja nunca oyó. 
2Cor 12,4: ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα oyó palabras impronunciables / arcanas. 
2Tim 4,17: ἵνα... τὸ κήρυγμα... ἀκούωσιν πάντα τὰ ἔθνη para que... el mensaje... lo fueran oyendo / fuera llegando a oídos de todas las naciones. 
Ap 7,4: ἤκουσα τὸν ἀριθμὸν τῶν ἐσφραγισμένων oí el número de los marcados; cf 9,16. 
Ap 18,22a: φωνὴ κιθαρῳδῶν... οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι el son de citaristas / de cítaras... no se oirá más en ti; cf 18,22b.23.
3. Con oración completiva.
Hch 16,38: ἀκούσαντες ὅτι ῥωμαῖοί εἰσιν... al oír que eran ciudadanos romanos...; cf 21,22. 
Hch 22,2: ἀκούσαντες δὲ ὅτι τῇ ἑβραιδὶ διαλέκτῳ προσεφώνει αὐτοῖς... al oír que les hablaba en lengua hebrea / aramea.... 
1Jn 2,18: καθῶς ἠκούσατε ὅτι ἀντίχριστος ἔρχεται... como habéis oído que va a llegar un anticristo...; cf 4,3.
4. Con frecuencia se expresa la reacción que provoca lo que se oye.
Mt 8,10: ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασεν al oírlo Jesús, se admiró; cf 22,22; Mc 14,11. 
Mt 12,24: οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον pero los fariseos, al oír [esto], dijeron; cf 15,12; 22,34; 27,47; Mc 15,35; Lc 8,50; 14,15; 20,16; Jn 6,60a; 7,40; 12,29. 
Mt 17,6: ἀκούσαντες... ἔπεσαν ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν al oír[la]... cayeron de bruces. 
Mt 19,22: ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθεν λυπούμενος al oir el joven estas palabras, se marchó entristecido; cf 19,25; Lc 18,23. 
Lc 1,41: ὡς ἤκουσεν τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας ἡ Ἐλισάβετ, ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς al oír Isabel el saludo de María, el niño / la criatura dio un salto en su vientre. 
Lc 4,28: ἐπλήσθησαν πάντες θυμοῦ... ἀκούοντες ταῦτα al oír aquello... todos se llenaron de ira / se pusieron furiosos; cf Hch 5,33; 7,54. 
Lc 23,6: Πιλᾶτος δὲ ἀκούσας ἐπηρώτησεν... Pilato, al oírlo, preguntó... 
Jn 8,9: οἱ δὲ ἀκούσαντες ἐξήρχοντο εἷς καθ᾿ εἷς ellos, al oírlo, se fueron saliendo uno a uno. 
Jn 19,8: ὅτε οὖν ἤκουσεν Πιλᾶτος τοῦτον τὸν λόγον μᾶλλον ἐφοβήθη cuando Pilato oyó aquellas palabras sintió más miedo; cf 19,13. 
Hch 2,37: ἀκούσαντες δὲ κατενύγησαν τὴν καρδίαν al oir aquello fueron traspasados en el corazón / aquellas palabras les traspasaron el corazón; cf 4,24. 
Hch 4,4: πολλοὶ δὲ τῶν ἀκουσάντων τὸν λόγον ἐπίστευσαν muchos de los que habían oído el discurso creyeron; cf 18,8; 19,5.28. 
Hch 4,20: οὐ δυνάμεθα... ἃ εἴδαμεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν no podemos no contar / no podemos... menos que contar lo que hemos visto y oído. 
Hch 4,24: οἱ δὲ ἀκούσαντες ὁμοθυμαδὸν ἦραν φωνὴν πρὸς τὸν Θεόν ellos, al oirlo, todos a una levantaron [la] voz hacia Dios / invocaron a Dios. 
Hch 5,24: ὡς δὲ ἤκουσαν τοὺς λόγους τούτους... διηπόρουν περὶ αὐτῶν al oír estas palabras..., estaban indecisos acerca de ellos / no acertaban a explicarse [qué podría haber pasado] con ellos. 
Hch 11,18: ἀκούσαντες δὲ ταῦτα ἡσύχασαν al oír esto se calmaron; cf 17,8; 21,12.20.  
Hch 13,48: ἀκούοντα δὲ τὰ ἔθνη ἔχαιρον al oír [esto] los paganos se alegraron. 
Hch 22,26: ἀκούσας δὲ ὁ ἑκατοντάρχης... ἀπέγγειλεν λέγων al oírlo el centurión..., avisó [al tribuno] diciéndo[le]. 
Heb 3,16: τίνες γὰρ ἀκούσαντες παρεπίκραναν ahora bien, ¿quiénes se rebelaron al oírlo?; cf 12,19. Ap 5,13: τὰ ἐν αὐτοῖς πάντα ἤκουσα λέγοντας... todo lo que existe en ellos [en el cielo, en la tierra y bajo la tierra] oí que decía...; cf 6,1.3.5.6.7; 8,13; 16,5.7.
SEMEMA III. Cuando la percepción es directa y es seguida con atención voluntaria, denota actividad (= Hecho); connota sujeto, contenido de una locución y término en cuanto hablante. Este semema, por su carácter durativo, corresponde al tema de presente.

Definición: “Seguir con interés lo que alguien dice”: escuchar, prestar atención, oír.

1. Con genitivo:

– De persona.
Mc 6,20a: ἀκούσας αὐτοῦ πολλὰ ἠπόρει καὶ ἡδέως αὐτοῦ ἤκουεν después de escucharlo (Herodes a Juan Bautista) / cuando lo escuchaba quedaba muy indeciso, pero lo escuchaba con gusto; cf 6,20b; 12,37. 
Lc 2,46: εὗρον αὐτὸν... καθεζόμενον ἐν μέσῳ τῶν διδασκάλων καὶ ἀκούοντα αὐτῶν lo encontraron... sentado en medio de los maestros y escuchándolos. 
Lc 2,47: ἐξίσταντο δὲ πάντες οἱ ἀκούοντες αὐτοῦ los que lo oían / escuchaban estaban asombrados. 
Lc 19,48: ὁ λαὸς γὰρ ἅπας ἐξεκρέματο αὐτοῦ ἀκούων porque el pueblo entero estaba pendiente escuchándolo / lo escuchaba pendiente de sus labios; cf 20,45; Hch 26,29. 
Jn 3,29: ὁ δὲ φίλος τοῦ νυμφίου, ὁ ἑστηκὼς καὶ ἀκούων αὐτοῦ... y el amigo del esposo, que se mantiene a su lado y lo oye...; cf 10,20. 
Hch 10,44: ἐπέπεσεν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας τὸν λόγον cayó / bajó impetuosamente el Espíritu Santo sobre todos los que estaban escuchando el discurso; cf 13,7; 14,9. 
Hch 15,12: ἤκουον Βαρναβᾶ καὶ Παύλου [toda la asamblea] escuchaba a Bernabé y Pablo. 
Hch 17,32b: ἀκουσόμεθά σου περὶ τούτου καὶ πάλιν acerca de eso te escucharemos otra vez / de eso te oiremos hablar en otra ocasión. 
Hch 24,4: παρακαλῶ ἀκοῦσαί σε ἡμῶν te ruego que nos oigas / escuches; cf 24,24; 25,22; 26,3; 28,28. 
1Tim 4,16: σεαυτὸν σώσεις καὶ τοὺς ἀκούοντάς σου te salvarás a ti y a los que te escuchan. 
1Jn 4,5: ἐκ τοῦ κόσμου λαλοῦσιν καὶ ὁ κόσμος αὐτῶν ἀκούει hablan [el lenguaje] del mundo y el mundo los escucha. 
1Jn 4,6a: ὁ γινώσκων τὸν Θεὸν ἁκούει ἡμῶν el que conoce a Dios, nos escucha; cf 5,14.15.
– No personal.
Lc 6,47: πᾶς ὁ... ἀκούων μου τῶν λόγων... todo el que... escucha mis palabras...; cf 6,49.
2. Con acusativo.
Mt 12,42: ἀκοῦσαι τὴν σοφίαν Σολομῶνος para escuchar / oír la sabiduría / el saber de Salomón; cf Lc 11,31; Hch 10,33; 22,14. 
Mt 13,17a: πολλοὶ προφῆται... ἐπεθύμησαν... ἀκοῦσαι ἃ ἀκούετε muchos profetas... desearon... oír lo que estáis oyendo; cf 13,17bc; Lc 10,24abc; Jn 3,32; Hch 2,33. 
Mt 13,19: παντὸς ἀκούοντος τὸν λόγον τῆς βασιλείας... todo el que escucha el mensaje del reinado...; cf 13.20.22.23; Lc 5,1; 10,39; 13,17; Jn 8,43; 14,24; Ef 1,13; Col 1,6; 1Jn 2,7. 
Lc 16,14: ἤκουον δὲ ταῦτα πάντα οἱ Φαρισαῖοι escuchaban todo esto los fariseos; cf 19,11; Jn 4,1. 
Jn 5,37: οὔτε φωνὴν αὐτοῦ πώποτε ἀκηκόατε nunca habéis escuchado su voz. 
Jn 16,13: ὅσα ἀκούσει λαλήσει cuanto oiga / cada cosa que oiga / escuche, [os] la comunicará. 
Hch 5,5a: ἀκούων δὲ ὁ Ἀνανίας τοὺς λόγους τούτους πεσὼν ἐξέψυξεν mientras oía estas palabras Ananías cayó al suelo y expiró. 
Hch 17,21: ἀκούειν τι καινότερον oír algo más reciente / la última novedad. 
Hch 22,15: ἔσῃ μάρτυς αὐτῷ... ὧν ἑώρακας καὶ ἤκουσας vas a ser su testigo... de lo que has visto y oído / escuchado (atracción de relativo); cf 1Jn 1,1.3; 2,24ab; 2Jn 6. 
Ef 4,21: εἴ γε αὐτὸν ἠκούσατε... si le habéis escuchado. 
Col 1,23: μὴ μετακινούμενοι ἀπὸ τῆς ἐλπίδος τοῦ εὐαγγελίου οὗ ἠκούσατε inamovibles en la esperanza del evangelio que escuchasteis / que escuchasteis en el evangelio (atracción de relativo). 
1Jn 1,5: ἣν ἀκηκόαμεν ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ ἀναγέλλομεν ὑμῖν [el anuncio] que le hemos oído a él y que os comunicamos a vosotros; cf 3,11. 
Ap 1,3: μακάριος ὁ ἀναγινώσκων καὶ οἱ ἀκούοντες τοὺς λόγους τῆς προφητείας [v.l. ταύτης] dichoso el que lee y los que escuchan las palabras de la / de esta profecía; cf 22,18. 
Ap 22,8a: ὁ ἀκούων καὶ βλέπων ταῦτα quien está viendo y oyendo esto; cf 22,8b.17.

3. Con oración completiva.
Jn 14,28: ἠκούσατε ὅτι ἐγὼ εἶπον ὑμῖν... habéis oído / sabéis que yo os dije... 
Jn 18,21: ἐρώτησον τοὺς ἀκηκοότας τί ἐλάλησα αὐτοῖς pregúntales a los que estuvieron oyendo / escuchando de qué les he hablado. 
Ap 2,7: ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τὸ πνεῦμα λέγει quien tenga oídos, oiga / escuche lo que dice el Espíritu; cf 2,11.17.29; 3,6.13.22; 13,9.
4. Con complemento implícito o expresado en la frase anterior.
Mc 4,33: ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον, καθὼς ἠδύναντο ἀκούειν les exponía el mensaje, según lo que podían oír / escuchar. 
Mc 6,2: πολλοὶ ἀκούοντες ἐξεπλήσσοντο λέγοντες la mayoría, al oír[lo], se decía impresionada; cf Hch 9,21. 
Mc 11,14: ἤκουον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ los discípulos [lo] estaban oyendo / escuchando; cf Hch 16,14. 
Lc 6,27: ὑμῖν λέγω τοῖς ἀκούουσιν a vosotros los que [me] estáis escuchando os digo; cf Ef 4,29. 
Lc 8,12: οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες «los de junto al camino» son los que han oído / escuchado...; cf 8,13.14.15.18; 18,26. 
Jn 4,42: αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν nosotros mismos [lo] hemos estado oyendo / escuchando. 
Jn 5,30: καθὼς ἀκούω κρίνω juzgo / doy sentencia según [lo que] oigo / escucho. 
Jn 9,27b: τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; ¿por qué queréis oír[lo] otra vez? 
2Tim 2,14: μὴ λογομαχεῖν· ἐπ᾿ οὐδὲν χρήσιμον, ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων no discutir sobre palabras: no [es] útil para nada [y es] desastroso para los que escuchan / los oyentes. 
Heb 2,1: δεῖ περισσοτέρως προσέχειν ἡμᾶς τοῖς ἀκουσθεῖσιν tenemos que prestar más atención a lo [que hemos] escuchado. 
Heb 2,3: ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη [una salvación] que nos han confirmado los que [la] oyeron. 
Sant 1,19: ἔστω... ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι sea [cada cual]... pronto para escuchar. 
Ap 3,3: μνημόνευε οὖν πῶς εἴληφας καὶ ἤκουσας recuerda cómo recibiste / abrazaste y escuchaste[el mensaje].
5. El hecho de acudir denota interés por escuchar (ἀκούω con genitivo o acusativo).
Lc 5,15: συνήρχοντο... ἀκούειν acudían a oír[lo] / escuchar[lo]; cf 6,18. 
Lc 15,1: ἦσαν δὲ αὐτῷ ἐγγίζοντες... ἀκούειν αὐτοῦ se iban acercando... para escucharlo. 
Lc 21,38: πᾶς ὁ λαὸς ὤρθριζεν πρὸς αὐτὸν ἐν τῷ ἱερῷ ἀκούειν αὐτοῦ el pueblo en masa madrugaba [para acudir] a él, a escucharlo en el templo. 
Hch 13,44: συνήχθη ἀκοῦσαι τὸν λόγον τοῦ κυρίου se reunió para escuchar el mensaje del Señor; cf 15,7; 19,10.

6. La exhortación reclama la atención del oyente.
Mt 11,15: ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω [quien tenga oídos para oir,] que escuche; cf 13,9.43; Mc 4,9.23; Lc 8,8; 14,35. 
Mt 13,18: ἀκούσατε τὴν παραβολὴν τοῦ σπείραντος escuchad la parábola del sembrador; cf 21,33.45; Mc 4,3. 
Mt 15,10: ἀκούετε καὶ συνίετε escuchad y entended; cf Mc 7,14. 
Mt 17,5: οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου...· ἀκούετε αὐτοῦ éste es mi Hijo... ; escuchadlo; cf Mc 9,7; Lc 9,35. 
Mc 4,24: βλέπετε τί ἀκούετε ¡Atención a lo que vais a oír! 
Mc 12,29: ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστιν ¡Escucha, Israel!: [el] Señor nuestro Dios es [el] único Señor. 
Lc 18,6: ἀκούσατε τί ὁ κριτὴς τῆς ἀδικίας λέγει prestad atención a / fijaos en lo que dice el juez injusto. 
Hch 2,22: ἄνδρες ἰσραηλῖται, ἀκούσατε τοὺς λόγους τούτους ¡Varones israelitas! / ¡Israelitas!, escuchad estas palabras; cf 7,2; 13,16; 15,13; 22,1; Sant 2,5.
– En contexto de juicio significa escuchar lo que un presunto culpable tiene que alegar: oír / escuchar la declaración del reo.
Jn 7,51: ἐὰν μὴ ἀκούσῃ πρῶτον παρ᾿ αὐτοῦ; ¿[es que nuestra Ley condena a un hombre] sin antes escucharlo / escuchar su declaración? 
Hch 25,22ab: Ἀγρίππας δὲ πρὸς τὸν Φῆστον· ἐβουλόμην καὶ αὐτὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀκοῦσαι ἄυριον, φησίν, ἀκούσῃ αὐτοῦ [dijo] Agripa a Festo: “Me gustaría a mí también oír a ese individuo”. [Festo] contestó: “Mañana lo oirás / oirás su declaración”.
– En un caso, por causa del hablante, en el contenido de la locución (E2 [= H1]) se neutralizan los semas “significatividad” e “inteligibilidad”; en consecuencia, el oyente no recibe información.
1Cor 14,2: ὁ γὰρ λαλῶν γλώσσῃ οὐκ ἀνθρώποις λαλεῖ ἀλλὰ Θεῷ· οὐδεὶς γὰρ ἀκούει porque el que habla en una lengua [extraña] no habla a hombres, sino a Dios, ya que nadie recibe información / nadie se entera / comprende.
7. Con preposición que indica la fuente de la información.

– ἀπό
Lc 22,71: αὐτοὶ… ἠκούσαμεν ἀπὸ τοῦ στόματος αὐτοῦ nosotros mismos... [lo] hemos oído de su boca.
– ἐκ
Jn 12,34: ἠκούσαμεν ἐκ τοῦ νόμου... hemos oído / aprendido de la Ley... 
2Cor 12,6: φείδομαι δέ, μή τις εἰς ἐμὲ λογίσεται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει ἐξ ἐμοῦ pero lo dejo, para que nadie me tenga en más de lo que ve u oye de mí / en más de lo que puede sacar viéndome u oyéndome.
– παρά con genitivo.
Jn 1,40: εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ Ἰωάννου uno de los dos que oyeron / escucharon [aquello] de [boca de] Juan. 
Jn 6,45: πᾶς ὁ ἀκούσας παρὰ τοῦ πατρὸς καὶ μαθὼν... todo el que escucha [lo que dice] el Padre / escucha al Padre y aprende...; cf 8,38.40; 15,15. 
Jn 8,26: ἃ ἤκουσα παρ᾿ αὐτοῦ, ταῦτα λαλῶ εἰς τὸν κόσμον lo que he escuchado de él / a él, eso [es] lo que digo al mundo; cf 2Tim 1,13; 2,2. 
Hch 10,22: ἀκοῦσαι ῥήματα παρὰ σου para escuchar palabras procedentes de ti / para escuchar lo que digas. 
Hch 28,22: ἀξιοῦμεν δὲ παρὰ σοῦ ἀκοῦσαι ἃ φρονεῖς nos gustaría / desearíamos escuchar de ti / de tu boca lo que piensas.
SEMEMA IV. Cuando el contexto indica que la audición provoca (o debe provocar) una reacción positiva que se traduce en la conducta del oyente, denota la percepción (= Hecho) y la reacción (= Hecho) causada (= Relación); connota sujeto, un contenido, la locución y su agente. Definición: “Prestar atención a lo que se oye de alguien que habla y obrar en consecuencia”: escuchar, hacer caso, dar / prestar oídos.

1. Con genitivo.
Mt 18,15: ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου si te hace caso, has ganado a tu hermano; cf 18,16. 
Lc 10,16a: ὁ ἀκούων ὑμῶν... quien os presta oídos / os escucha...; cf 10,16b; 16,29.31. 
Jn 6,60b: τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν; ¿quién puede hacerle caso? 
Jn 9,31a: οἴδαμεν ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ θεὸς οὐκ ἀκούει sabemos que Dios no escucha / no presta oídos a los pecadores; cf 9,31b. 
Jn 10,3: τὰ πρόβατα τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούει las ovejas escuchan / hacen caso de su voz; cf 10,8.16.27. 
Jn 11,41: πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου gracias, Padre, por haberme escuchado / hecho caso; cf 11,42. 
Jn 18,37: πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς todo el que está de parte de la verdad escucha mi voz / hace caso de mis palabras. 
Hch 3,22: αὐτοῦ ἀκούσεσθε κατὰ πάντα ὅσα ἂν λαλήσῃ πρὸς ὑμᾶς le haréis caso en todo cuanto os diga / en todo lo que os diga; cf 3,23; 18,26. 
Hch 4,19: εἰ δίκαιόν ἐστιν... ὑμῶν ἀκούειν μᾶλλον ἢ τοῦ Θεοῦ si es justo... que os hagamos caso a vosotros más que a Dios / más caso a vosotros que a Dios. 
Hch 7,34: τοῦ στεναγμοῦ αὐτῶν ἤκουσα he escuchado / he dado oídos a su gemido. 
1Jn 4,6a: ὁ γινώσκων τὸν Θεὸν ἀκούει ἡμῶν quien conoce a Dios nos escucha / nos hace caso a nosotros.
– Caso particular.
Mc 6,11: ὃς ἂν τόπος μὴ δέξηται ὑμᾶς μηδὲ ἀκούσωσιν ὑμῶν... cualquier lugar que no os acoja ni [sus habitantes] os escuchen / os hagan caso... (No se ha dado a los Doce encargo de predicar [cf 6,7], por lo que «no escuchar» ha de interpretarse como que la gente del lugar no responde a su saludo o al intento de conversar con ellos.)
2. Con acusativo.
Mt 7,24: πᾶς οὖν ὅστις ἀκούει μου τοὺς λόγους τούτους καὶ ποιεῖ αὐτοὺς... así pues, todo el que escucha / hace caso de estas palabras mías y las pone por obra...; cf 7,26. 
Mt 10,14: ὃς ἂν μὴ δέξηται ὑμᾶς μηδὲ ἀκούσῇ τοὺς λόγους ὑμῶν... quienquiera que no os reciba o no escuche / no haga caso de vuestras palabras... 
Lc 8,21: οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες los que prestan oídos al mensaje de Dios y lo ponen por obra; cf 11,28. 
Jn 5,24: ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων... ἔχει ζωὴν αἰώνιον quien escucha / hace caso a mi mensaje... posee vida definitiva. 
Jn 8,47a: ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει el que procede de Dios escucha / hace caso de las palabras de Dios; cf 8,47b. 
Gál 4,21: οἱ ὑπὸ νόμον θέλοντες εἶναι, τὸν νόμον οὐκ ἀκούετε; los que queréis estar bajo la Ley,¿no escucháis / no hacéis caso de [lo que dice] la Ley?
3. Sin término explícito, o mencionado en la frase anterior.
Lc 7,29: πᾶς ὁ λαὸς ἀκούσας... ἐδικαίωσαν τὸν Θεὸν βαπτισθέντες el pueblo entero... haciendo caso [a la predicación de Juan] dieron la razón a Dios recibiendo el bautismo. 
Jn 9,27a: εἶπον ὑμῖν ἤδη καὶ οὐκ ἠκούσατε ya os [lo] he dicho y no habéis hecho caso.  
Hch 5,21: ἀκούσαντες δὲ εἰσῆλθον... εἰς τὸ ἱερόν haciendo caso [de las palabras del ángel], entraron... en el templo. 
Heb 4,2: οὐκ ὠφέλησεν ὁ λόγος τῆς ἀκοῆς ἐκείνους μὴ συγκεκερασμένους τῇ πίστει τοῖς ἀκούσασιν no les aprovechó / sirvió de nada oír la palabra, porque aquéllos no se sumaron con la fe a los que habían hecho caso.
SEMEMA V. Cuando la percepción es indirecta, ἀκούω se construye ordinariamente con acusativo o con oración completiva. Denota la audición (= Hecho); connota sujeto, contenido de una locución y el agente de ella.

Definición: “Percibir el contenido de la locución de alguien que transmite noticias o mensajes que el sujeto no había oído personalmente”: enterarse, conocer, llegar a oídos, oír hablar, tener noticia, saber de oídas.

1. Con acusativo o verbo en voz pasiva.
Mt 14,1: ἤκουσεν... τὴν ἀκοὴν Ἰησοῦ oyó... la fama / lo que se contaba de Jesús. 
Mt 24,6: μελλήσετε δὲ ἀκούειν... ἀκοὰς πολέμων vais a oír... noticias de batallas; cf Mc 13,7; Lc 21,9. 
Mt 28,14: ἐὰν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπὶ τοῦ ἡγεμόνος... si esto llega a oídos del gobernador... 
Mc 3,8: ἀκούοντες ὅσα ἐποίει... enterándose de todo lo que hacía...; cf Lc 4,23; Hch 8,6. 
Lc 9,9: περὶ οὗ ἀκούω τοιαῦτα de quien oigo decir semejantes cosas; cf Flm 5. 
Lc 16,2: τί τοῦτο ἀκούω περὶ σοῦ; ¿qué es eso que oigo decir de ti?; cf 23,8. 
Hch 11,22: ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς ἐκκλησίαςτῆς οὖσης ἐν Ἰερουσαλέμ llegó noticia de lo acontecido a oídos de la comunidad que estaba en Jerusalén. 
Hch 23,16: ἀκούσας... τὴν ἐνέδραν... enterándose... / teniendo noticia de... la emboscada...; cf Ef 1,15; Col 1,4. 
Hch 28,15: οἱ ἀδελφοὶ ἀκούσαντες τὰ περὶ ἡμῶν... los hermanos, que habían tenido noticia de lo referente a nosotros / de nuestras peripecias...; cf Flp 1,27. 
1Cor 5,1: ἀκούεται ἐν ὑμῖν πορνεία se oye hablar entre vosotros de [un caso de] inmoralidad. 
Gál 1,13: ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε habéis oído hablar de / conocéis mi conducta pasada; cf Ef 3,2; 4,21; Sant 5,11. 
Flp 1,30: τὸν αὐτὸν ἀγῶνα ἔχοντες οἷον εἴδετε ἐν ἐμοὶ καὶ νῦν ἀκούετε ἐν ἐμοί sosteniendo [vosotros] el mismo combate que visteis en mí y que ahora conocéis de oídas; cf 4,9.
– En algún caso, con genitivo.
Rom 10,14a: πῶς δὲ πιστεύσωσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; ¿cómo van a creer en [alguien] del que no han oído hablar? / ¿cómo van a creer sin oír hablar de él?; cf 10,14b.18.
2. Con oración completiva.

– Con ὅτι
Mt 5,21: ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις... habéis oído / os han enseñado que se dijo / se mandó a los antiguos...; cf 5,27.33.38.43. 
Mt 20,30: ἀκούσαντες ὅτι Ἰησοῦς παράγει... al oír / enterarse de que Jesús pasaba...; cf Mc 10,47; [16,11]; Jn 4,47: 12,12. 
Mc 2,1: ἠκούσθη ὅτι ἐν οἴκῳ ἐστίν se oyó decir / se supo que estaba en casa; cf 6,55. 
Lc 1,58: ἤκουσαν... ὅτι ἐμεγάλυνεν Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ μετ᾿ αὐτῆς se enteraron... de que el Señor había extremado con ella su misericordia / del gran favor que el Señor le había concedido. 
Jn 9,32: ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἠνέῳξέν τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γενεννημένου jamás se ha oído decir / jamás se ha tenido noticia de que nadie haya abierto los ojos a uno que nació ciego. 
Jn 9,35: ἤκουσεν Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω se enteró Jesús de que lo habían echado fuera; cf 11,6.20; 12,18. 
Jn 21,7: ἀκούσας ὅτι ὁ Κύριός ἐστιν al oír / enterarse de que era el Señor. 
Hch 8,14: ἀκούσαντες δὲ οἱ... ἀπόστολοι ὅτι δέδεκται ἡ Σαμάρεια τὸν λόγον... al enterarse los apóstoles... de que Samaría había aceptado el mensaje...; cf 9,38; 11,1; 14,14. 
Hch 15,24: ἠκούσαμεν ὅτι τινὲς ἐτάραξαν ὑμᾶς nos hemos enterado de que algunos... os han perturbado; cf 19,26; Gál 1,23. 
Hch 21,22: τί οὖν ἐστιν; πάντως ἀκούσονται ὅτι ἐλήλυθας ¿Qué hacemos, pues? En todo caso, se van a enterar de que has llegado. 
Flp 2,26: ἠκούσατε ὅτι ἠσθένησεν os habéis enterado de que había caído / estado enfermo; cf 1,Jn 2,18; 4,3.
– Con περί
Mc 5,27: ἀκούσασα περὶ τοῦ Ἰησοῦ... ἤψατο τοῦ ἱματίου αὐτοῦ habiendo / como había oído hablar de Jesús,,, le tocó el manto; cf 7,25; Lc 7,3. 
Hch 9,13: ἤκουσα ἀπὸ πολλῶν περὶ τοῦ ἀνδρὸς τούτου he oído a muchos hablar de ese individuo.
– Con εἰ
Hch 19,2: οὐδ᾿ εἰ πνεῦμα ἅγιον ἔστιν (cod. D y otros: λαμβάνουσίν τινες) ἠκούσαμεν ni siquiera nos hemos enterado de que haya / de que algunos reciban Espíritu Santo; cf Col 1,9.
3. Con oración de infinitivo.
1Cor 11,18: ἀκούω σχίσματα ἐν ὑμῖν ὑπάρχειν oigo decir que hay divisiones entre vosotros / que formáis bandos.
4. Con participio.
Hch 7,12: ἀκούσας δὲ Ἰακὼβ ὄντα σιτία εἰς Αἴγυπτον... al enterarse Jacob de que había provisiones en Egipto... 
2Tes 3,11: ἀκούομεν γάρ τινας περιπατοῦντας ἐν ὑμῖν ἀτάκτως nos hemos enterado de que algunos entre vosotros viven sin disciplina / en la ociosidad; cf 3Jn 4.
5. La noticia puede provocar una reacción.
Mt 2,3: ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς Ἡρῴδης ἐταράχθη al enterarse el rey Herodes, se sobresaltó; cf 2,22; 4,12; 9,12; 11,2; 14,13a; 20,24; Mc 2,17; 6,14.16; Lc 9,7. 
Mt 14,13b: ἀκούσαντες οἱ ὄχλοι ἠκολούθησαν αὐτῷ al enterarse las multitudes, lo siguieron; cf 22,33. 
Mc 3,21: ἀκούσαντες οἱ παρ᾿ αὐτοῦ ἐξῆλθον κρατῆσαι αὐτόν al enterarse los suyos, salieron para echarle mano; cf 6,29. 
Mc 10,41: ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν al oírlo, / al enterarse, los [otros] diez dieron rienda suelta a su indignación; vse. ἀγανακτέω 
Mc 11,18: ἤκουσαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἐζήτουν πῶς αὐτὸν ἀπολέσωσιν se enteraron los sumos sacerdotesy buscaban cómo acabar con él. 
Lc 1,66: ἔθεντο πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν todos los que [lo] oían [lo] conservaban en su corazón / en la memoria; cf 2,18; 7,9. 
Hch 5,5b: ἐγένετο φόβος μέγας ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας un miedo enorme [invadía] a todos los que se enteraban; cf 5,11. 
Jn 11,4: ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν... al oírlo, dijo Jesús... 
Jn 11,29: ἐκείνη δὲ ὡς ἤκουσεν ἠγέρθη ταχύ ella, al oírlo, se levantó deprisa.
_____


ακουω
akouo