ἀδύνατος, ον (10)

lexema adjetival que denota estado (= Hecho); connota sujeto de atribución.

Definición: “Que carece de fuerza”: impotente, incapaz, inválido, débil.
Fórmula Semántica
Esta definición corresponde a los casos en que el sujeto de atribución es Entidad o cuasi-Entidad (semema I). Si el sujeto es un Hecho (factor contextual), ἀδύνατος tiene sentido pasivo (semema II) en paralelo con el de ἀδυνατέω.

SEMEMA I. Con sujeto de atribución personal.
Hch 14,8: τις ἀνὴρ ἀδύνατος ἐν Λύστροις τοῖς ποσίν ἐκάθητο en Listra había un hombre inválido de las piernas estaba sentado.
Sustantivado.
Rom 15,1 (denotando una entidad personal): ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν nosotros los robustos debemos cargar con los achaques de los débiles. 
Rom 8,3 (aplicado a una cuasi-Entidad): τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου la impotencia de la Ley.
SEMEMA II. Referido a una acción o actividad (factor contextual), ἀδύνατος denota la imposibilidad (= Determinación) de ejecutar esa acción o actividad, que queda connotada.

Definición: “Que no puede ser realizado”: imposible, no factible.
Fórmula Semántica
Mt 19,26: παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστιν humanamente eso es imposible; Mc 10,27; Lc 18,27. 
Heb 6,4.6: ἀδύνατον γὰρ... παραπέσοντας πάλιν ἀνακαινίζειν es imposible... si han caído, renovarlos de nuevo. 
Heb 6,18: ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι θεόν en los que [es] imposible que Dios mienta. 
Heb 10,4: ἀδύνατον γὰρ αἷμα ταύρων καὶ τράγων ἀφαιρεῖν ἁμαρτίας porque [es] imposible que sangre de toros y cabras quite los pecados. 
Heb 11,6: χωρὶς δὲ πίστεως ἀδύνατον εὐαρεστῆσαι sin fe [es] imposible agradar [a Dios].
_____


αδυνατος
adunatos